Het Sluitstuk typeert zich door een mozaïekvertelling, waarin veel theatrale vormen samenkomen. Genuanceerd, scherp, meerlaags en meerstemmig. Gespeeld door acteurs en performers, waarin verschillende archetypes zoals de ambtenaar, de psychiater of de burger belichamingen zijn van groepen mensen. Absurdistische werelden, zoals de behandelkamer van een psychiater die een spelshow wordt of het stadskantoor dat een kippenhok vertegenwoordigt, staan metafoor voor de realiteit door de ogen van specifieke groepen in onze samenleving.

Acteurs spelen een rol en zijn tegelijkertijd performatief aanwezig door het bouwen van een kunstwerk of doordat rollen worden gewisseld. Dans, muziek en performance worden verweven in een beeldend, associatief en politiek kritische wereld.