Na de succesvolle Reinaert de V. productie werken Holland Opera en Duda Paiva Company opnieuw samen aan een operaproductie voor de hele familie.

De bewerking door Simon van der Geest:

De bazen van de fabriek lopen strak in de maat. Maar ze schrikken van de resultaten: De ezel (accordeon) is te oud, de nieuwe technologie is te ingewikkeld voor hem. Hij zal worden afgeschreven. Maar de ezel heeft alles gehoord, en zodra ze hem proberen te pakken, breekt hij uit en vlucht de wijde wereld in.

Op een piepklein, omheind veldje zit een hond (saxofoon). Een baas probeert hem te leren tellen. Maar hij is te wild en kan niet stilzitten, en steeds krijgt hij straf. De ezel overtuigt hem dat een vrij leven als straatmuzikant beter bij hem past.

Op straat vinden ze een hen/haan (viool) die in elkaar gemept is. Twee bazen van het legbataljon vertellen dat de hen bij hen werkte maar weigerde om eieren te leggen; ze beweert geen hen te zijn. ‘Goed; ben je geen hen, dan ben je een haan, en moet je kukelen, voor de wekservice.’ Maar dit dier voelt zich ook geen haan. De henhaan wil niet leggen of kukelen, maar veel liever dansen.

De ezel en de hond helpen de henhaan overeind en nemen hen mee. Als ze ook nog een poes met een oorlogstrauma tegenkomen is het kwartet compleet.

Ze trekken verder maar hebben moeite met elkaars grillen: de ezel is te traag, de hond schiet alle kanten op en de henhaan is koppig. Als het onweer losbarst krimpt de poes ineen en durft niet meer verder. De anderen zuchten, maar helpen haar erdoorheen en ze verzoenen zich. Ze besluiten een bandje te beginnen: de Bremer Buitenbeentjesband.